Caffè Mergozzo
We hebben een nieuwe koffiemelange waar we heel trots op zijn:
Caffè Mergozzo; Een elegante, duurzame melange met veel flair.
Natuurlijk vindt u de bonen in onze webshop, maar we nemen u graag even mee naar het ontstaan van deze nieuwe,
bij ons nu al favoriete blend.
Mergozzo
Aan de oever van Lago di Mergozzo, aan de voet van de Alpen omgeven door weelderige bossen, ligt een schilderachtig dorp, met dezelfde naam als het meer. Het water van dit meer is het zuiverste openbare water van Italië en was ooit onderdeel van het nabijgelegen Lago di Maggiore, dat in vroegere tijden een nóg groter oppervlakte besloeg. Door een continue zand- en slibafzetting van de rivier de Toce werden de meren van elkaar gescheiden door een zandvlakte; Fondotoce. Vandaag de dag kussen de wateren van deze meren elkaar in een smal kanaal. Het verval (het hoogteverschil) in dit kanaal is groot en daardoor niet bevaarbaar, maar er loopt een prachtige fiets- en wandelroute langs.
De parel aan dit meer is er een die nog niet is ontdekt door de massa. Of misschien is het er een die helemaal niet geschikt is voor een groot publiek. Een van de charmes van dit dorp is namelijk dat het geen enkele moeite doet om een grotere doelgroep aan te spreken. Je kent dat wel; pittoreske plaatsjes die zich willen conformeren aan de menigte. Vaak groeien deze dorpen uit hun kracht en verliezen daarmee de charme. Maar niet Mergozzo! Ondanks de vele campings en hotelletjes net buiten het dorp, is dit dorpje de afgelopen jaren “zo lekker zichzelf gebleven”.
Desondanks ís het wel ontdekt. Bijvoorbeeld door de familie van Monique. Als zesjarig meisje kwam zij al met haar ouders op een camping aan de rand van het meer Mergozzo.
Camping Continental aan de rand van Mergozzo, bestaat nog steeds. Onze familie heeft er veel mooie herinneringen liggen.
Veelzijdige bestemming!
Vijfendertig jaar geleden, tijdens onze eerste vakantie samengingen Monique en ik ook naar camping Continental en later naar Camping La Quiete van Bertinotti Edo, ook aan het meer van Mergozzo. Eerst met onze eigen tent en weer wat jaren en kinderen later, met de caravan.
De regio is zo veelzijdig, het heeft alles wat je zou kunnen zoeken. Je kunt lekker zwemmen in het meer, met water waarvan gezegd wordt dat het zelfs van drinkwaterkwaliteit is. Er zijn er legio watersporten te beoefenen, zoals suppen, surfen en kanoën. Maar ook ligt de mondaine bestemming Lago Maggiore erg dichtbij en fietsers en wandelaars kunnen hun hart ophalen in de directe omgeving. Dichtbij het dorp ligt een van de grootste, zo niet dé grootste wildernis van Europa. Parco Nationale della Val Grande.
Dit ruige berggebied is niet erg hoog, maar het is er zeer woest en de bergen zijn erg steil. Het is een prachtig gebied met een grote verscheidenheid aan flora en fauna. Hoewel wandelaars hier hun hart op kunnen halen, zijn sommige routes alleen begaanbaar voor de getrainde bergwandelaar! Leuk is ook dat tegenwoordig mountainbikers hier een heel scala aan routes kunnen vinden, van-goed-te-doen, tot oei-heb-je-genoeg-ervaring? Met slechts 170 km van de zee, is een dagje strand tussen Genua en la Spezia ook heus goed te doen. En dan in de winter! Je staat al vanaf Mergozzo in slechts 40 minuten op de lange latten. Bijvoorbeeld op de skipistes van skigebied Domobianca. Ook maken we regelmatig een citytrip naar Milaan of Turijn, want die wervelende steden liggen fijn in de buurt.
De Bakker
De Campings waar wij vertoefden waren letterlijk van alle gemakken voorzien. Als je niet wilde, hoefde je de hele vakantie de camping niet af. En toch: hoewel de campingwinkel ons van alle gemakken voorzien kon, ging er altijd minimaal één fiets mee. Want brood; dat haal je in Mergozzo maar op één plek. Bij dé Bakker. Dé Bakker die wijd en zijd bekend staat om zijn typische koekjes: Le Fugascine di Mergozzo. Een ongeëvenaard kaakje van zanddeeg, de trots van de bakker en het dorp. Het is zo’n bakker, waar je met water in je mond op je beurt staat te wachten, zo’n bakker waar je niet wegkomt zonder praatje als je de enige in de winkel bent én het is zo’n bakker die zelfs nog weet wie je bent als je maar 1 dag per jaar je gezicht laat zien en je dan verwelkomt als een oude, verloren gewaande vriend.
Bakker Giordano van Al Vecchio Fornaio Pasticcere. Dé bakker van Mergozzo
Thuis ver van huis
De tijd en het werk lieten het ons niet altijd toe om langer in Mergozzo te zijn, al zorgden we er altijd voor dat we, ook op doorreis, even ‘ons’ dorp aandeden en een ontbijtje nuttigden bij ‘Restaurant La Fugascina. Als de jaren verstrijken en Monique en ik weer wat vaker samen op vakantie gaan, verruilen we de campingcultuur waar we jarenlang van genoten hebben, voor een nieuwe ervaring. We dompelen ons onder in het lokale dorpsleven. Het is heerlijk wandelen door de smalle steegjes die, al dan niet door middel van traptreden, het dorp tegen de berg omhoog laten lopen. De prachtig gerestaureerde en goed onderhouden huizen ademen een warme, gemoedelijke sfeer uit. De straten zijn bijna allemaal weelderig beplant en veelal kleurrijk vanwege de vele bloeiende bloemen. We herkennen de oleander, camelia, azalea en natuurlijk de geranium, maar genieten ook van een hoop kleurenpracht waarvan we de naam niet weten. De steegjes komen allemaal uit op twee pleinen aan de boulevard. Piazza Vittorio Veneto en Piazza Cavour. Deze pleinen zijn het bruisende hart van het dorp, aan de rand van het meer Als we neerstrijken op een van de terrasjes die de pleinen rijk zijn, zien we het weelderig groene dak van de meer dan vierhonderd jaar oude iep, die de pleinen van elkaar scheidt. Op het water wordt gesupt, gekanood, of gezeild (er zijn geen motorboten toegestaan op dit meer).
Het is op dát moment dat het eigenlijk begint te beklijven… we zouden hier wel vaker en langer willen blijven! We besluiten om te zien of Mergozzo buiten het seizoen ons ook zo bevalt en gaan eens polshoogte nemen in een tussenseizoen. Aan het begin van een druilerige Nederlandse winter, lopen we enthousiast over de boulevard langs de oude Iep. Toevallig is de eerste persoon die we tegen het lijf lopen onze favoriete bakker; Giordano.
“Hé Koffieman! Wat brengt jullie nou hier in deze tijd van het jaar?” Hij troont ons mee naar La Fugascina Ristorante – Spirito di Lago waar we onder het genot van een heerlijk ontbijtje ons verhaal doen. Daarna gaat het ineens heel snel, want laten we eerlijk zijn; De bakker weet meestal meer dan de burgemeester.
Giordano vraagt aan Carlo, de eigenaar van Restaurant La Fugascina, waar we ook niet echt onbekenden zijn: “Hé Carlo! Boven het restaurant hier komt toch een appartement vrij?” Carlo belt naar zijn huisbaas en een paar minuten later staan we op het balkon van één van de appartementen boven het restaurant. Mét uitzicht over het meer. Het appartement is beschikbaar, dus of we interesse hebben?
Casa dei Baristi
Inmiddels zijn we weer wat weken verder en weer zijn we teruggereden naar Mergozzo. Vandaag zitten we weer op het balkon. Ons balkon dit keer! We genieten van de vroege middagzon en zien elkaar glunderen. ONS balkon! Wanneer we in Nederland even zin hebben in een ander uitzicht, gewoon even zin hebben in een ander ritme, kunnen we in onze auto stappen en naar Casa dei Baristi rijden!
Monique op ons balkon met uitzicht op het meer én de wereldberoemde, stokoude Iep.
Terwijl ik achteroverleun, besef ik dat we feitelijk op dezelfde plek zitten als toen we ons een paar maanden geleden afvroegen, of we hier niet een plekje voor onszelf zouden kunnen vinden. Slechts een paar meter hoger dan de terrasstoel destijds, kijk ik opnieuw naar de weelderige iep en neem een slokje van de koffie die we gezet hebben in onze pied-à-terre; goh wat klinkt dat chique!
Ik geniet van het uitzicht over het meer. Rustgevend, maar tegelijkertijd hoor ik ook de klinkertjes rammelen bij iedere auto die over de boulevard rijdt. Deze muziek wordt ieder kwartier begeleid door de diepe klank van de kerkklok, die ons een paar minuten geleden een prachtig twaalf uur-concert gaf. Het water loopt ons in de mond door de geuren van de Italiaanse dis die op de tafels wordt gezet op het terras van ons favoriete restaurant recht onder ons balkon. De mensen die daar zitten voor een lunch proberen een gesprek aan te knopen met een dame die aan de overkant van de straat langs het water loopt…
Ach, dit mooie dorp met zijn stadse reuring; Wij houden ervan!
